Je gaat het pas zien pas als je het door hebt
Ik leun tegen het aanrecht en wacht op mijn Nespresso. Pruttelend vult mijn kopje zich met de warme koffie. De woorden van mijn tafeldame van het diner van gisteravond galmen nog na in mijn hoofd. Wat inspireert je toch om juist jonge mensen te gaan coachen ?
Daar kan ik wel een hele avond mee vullen maar zoveel aandacht krijg ik niet van de Mevrouw Dynamica die naast me zit. Ze te helpen met het verschil van de praktijk versus het eigen verwachtingspatroon is de meest kernachtige wijze waarop ik het kan formuleren. De generatie twintigers en vroege dertigers voelen allemaal veel verantwoordelijkheid bij wat ze doen, werken lang en hard door en ervaren daarvoor weinig waardering terug. Motivatie en plezier verdwijnen en de topper in spé wordt een twijfelende tobber die zich steeds meer afvraagt of de dingen eigenlijk wel goed worden gedaan, hij of zij hoort namelijk niets en begeleiding krijgen ze al helemaal niet.
Welcome to the real world geeft mijn buurvrouw me als antwoord. Hard werken, niet zeuren dan komt het vanzelf wel, oortjes en oogjes open, niet teveel naar anderen kijken, gewoon kwestie van geduld, moesten wij vroeger ook. Maar hoe kan je dat verwachten van mensen die we vroeg op school leren hun gevoelens te uiten en ze daar nu geen aandacht voor te geven als ze gaan werken. De wereld is visueel snel en vol verandering, iedereen is online je mag niets missen. Waarom stel je bij deze mensen het geduld op de proef door ze te laten wachten ? Wat kan je verwachten van een jonge groep die schreeuwt om aandacht en bevestiging en ze dat niet geeft, omdat wij het ook niet hadden ? Niet lullen maar poetsen is ons credo.
Je gaat het pas zien pas als je het door hebt zegt Johan Cruyff! En wat heb ik het heel lang niet door gehad, te beginnen bij mijn eigen kinderen en later bij de mensen waar ik leiding aan gaf. De twintigers en dertigers zijn andere mensen. Ze nemen tien keer sneller beelden tot zich, want vanaf het moment dat ze als kleuter in een stoeltje kunnen zitten, zetten we ze voor de TV of geven we ze een ipad of een oude smartphone, want wij zijn druk met andere en veel belangrijkere zaken. Hun wereld is zo vanaf het begin vol snelheid en afwisseling en hun opvoeding zit verpakt in diverse TV programma`s waar ze vanaf begin naar kijken, soms urenlang aaneen gesloten. Het loopt altijd goed af.
Logisch dat deze groep hunkert naar nog meer dynamiek en snelheid en bevestiging en aandacht. Wij vragen ze nu geduld te hebben en begeleiden ze nauwelijks bij wat ze doen. Dat deden wij vroeger ook al niet toen we ze voor de TV zetten of met Ipad. Zo leerden ze dan spelletjes en bleven ze rustig. De spelletjes kennen ze nu onderhand wel en ze willen naar het volgende level.
Je gaat het pas zien als je het door hebt. Ik heb het inmiddels door.