Beoordeling-stress
Judith vertelt me dat Directie overweegt het beoordelingsgesprek af te schaffen, evenals Achmea. Daar gaan 12.000 medewerkers vanaf 1 januari zelf hun afspraken gaan maken met leidinggevenden. Bij het bedrijf van Judith zijn dit er 110. Op het werk van Judith leidt de huidige score systematiek (1-5) vaak tot irritatie en teleurstelling. Als er eens een hoge score wordt behaald kan Judith daar geen substantiële verhoging voor geven. Dit wordt budgettair voor haar bepaald. Het maakt een goed gesprek nauwelijks mogelijk zegt ze.
Judith heeft daar zelf last van en het geeft haar stress. Ze voelt zich betrokken maar kan er weinig aan doen. Ze krijgt als leidinggevende de opdracht mee een stimulerend en inspirerend gesprek te voeren maar wel even met de hand op de portemonnee. Prijscompensatie is de norm. De taakstellingen zijn echter wel uitdagend. Ze legt uit. De scorecard (1-5) vertegenwoordigt het percentage van de verhoging dat budgettair is bepaald. Dus een voldoende scoort een 3. Je krijgt 60% van de verhoging die dit jaar op 2% is bepaald. In de praktijk is dit 1,2% , een paar tientjes. Ze haalt haar schouders op.
Ik vind het nu al moeilijk de gesprekken te voeren en te praten over groei, talent- en persoonlijke ontwikkeling en hoe om te gaan met werkdruk en stress. Maar ik beroep me op het systeem dat we hanteren zegt Judith. Je er achter verschuilen vul ik aan. Ze zwijgt even en knikt. Maar sinds de Directie heeft aangegeven dit te willen veranderen slaap ik er niet meer van. Ik kijk niet begrijpend en vraag haar Hoezo dan ? Dit is toch positief. Op papier wel ja zegt Judith. Maar we moeten in plaats van nu 2 x per jaar dan elke maand gesprekken gaan voeren. Dat is dan 110 x 12 maanden. Ik krijg er geen mensen bij om dat te doen. Daarnaast moet ik maandelijks verslagen gaan maken over stress en stressreductie, balans werk/prive, uitgevoerde reflecties en groei; en dat ook gaan bespreken. Harstikke leuk hoor allemaal en vast ook positief.
Begrijp me goed. Ik juich de stap best toe maar wat gaan we exact doen ? Ik mag nog steeds geen pepernoot meer uitgegeven, want dat cijfer staat toch vast. In plaats van dat 2 x per jaar te bespreken moet ik dat straks elke maand doen. Ik kan toch alleen maar motiverend praten. Veel storten op hun emotionele bankrekening dus en voor de rest ho maar. Gaat toch nergens over zo. Het zit Judith echt heel hoog en ik zie de rode vlekken in haar hals staan. Dan is er ook een vakbond die staat opeens te juichen, want die had me vorige week een berichtje gestuurd. Ik heb nog nooit contact met ze gehad. Ik snap niet eens hoe ze het weten. Ze willen ons helpen harder in te zetten op grotere verhogingen omdat de prijscompensatie is losgelaten. Nou de Directie zal met die houding echt niets veranderen hoor en dan mag ik het weer gaan uitleggen. Nog meer druk. Ik ga net zo lief even ziek thuis zitten zo zegt Judith tot slot. Nee dat zal echt werken onderbreek ik haar.
Jezelf nog meer onder druk zetten helpt niet. Laten we eerst alles in kaart brengen wat er nu precies gaat gebeuren en waar dat toe leidt. Dat helpt je meer dan je zelf verder met paniek te voeden. Ik stel me zo voor dat als je dat met je Directie bespreekt, zij jou daarbij echt wel zullen ondersteunen. Het helpt hen ook niet als jij er door overspannen raakt en met een burn-out thuis zit. Er is vast een oplossing die je met elkaar kunt bedenken. Vaak ligt deze binnen handbereik en is simpeler dan je denkt. Je gaat het zien als je het door hebt ?. Als ik thuis kom brengt mijn vrouw me Chinese tomatensoep. Lekker zeg ik. Ik vond dat je dat wel verdiend had zegt ze. Je hebt de laatste weken erg hard gewerkt. En voor vanavond heb ik kaartjes voor de nieuwe Tom Cruise. Ik kijk haar blij aan en zet in gedachten mijn beoordelingskruisje op 5.