Vakantie Dip
Ik wurm me tussen de wachtende menigte door en pak mijn koffers van de band, waar we al 45 minuten op wachten. Een aantal mensen kijken boos want ja ik heb wel mijn bagage. Eén of andere stiptheidsactie hoor ik van de mensen om me heen. Met bijna 300 mopperende mensen schuifelen we door de enige exit op Schiphol. Althans zo lijkt het. Het is overvol. We zijn net thuis en het weldadige gevoel van een heerlijke vakantie lijkt nu al minder te zijn. We lopen bij de uitgang als mijn telefoon gaat. Begint het nu al weer zegt mijn vrouw fronsend, ook al duidelijk minder vrolijk door de enorme drukte op de luchthaven, we zijn nog niet eens thuis.
Met de telefoon klemmend tussen linkeroor en schouder met de koffertjes achter me aan slepend luister ik naar Ton. Ik moet maandag weer naar kantoor zegt hij, maar ik heb er geen zin in. Kijk uit ! sist mijn vrouw als ik zowat een mevrouw omver loop. Ik zie er als een berg tegen op. Toen ik wegging was mijn mailbox nog niet eens leeg en nu 3 weken later zal hij wel helemaal overvol zijn. Hoe was je vakantie vraag ik. Italië zucht hij, zat ik er nog maar. Ik slaap al 2 nachten niet sinds ik weer aan het werk denk. Ik heb hoofdpijn en een zwaar gevoel op mijn borst. Mijn vrouw zegt dat ik stress en een burn-out heb. Maar dat kan toch niet ? Ik bedoel heb net 3 weken rust gehad, niets gedaan, dan hoor ik toch relaxt zijn en niet overspannen zoals zij zegt.
We zwaaien naar onze zoon die bij de auto op ons wacht. Had je dit al eerder Ton ? vraag ik. Een vakantie dip ? Ik sta meestal niet te trappelen om te beginnen maar zoveel druk als nu had ik nog niet eerder. Ik krijg het er benauwd van. Ik hoor het zeg ik. Wat voor werk doe je ? Ton legt me uit waar hij werkt en wat hij doet. Klinkt leuk zeg ik. Gaat wel roept Ton. Ik doe het al 28 jaar. Maar er is nu een nieuwe manager. Een huppelante van 34 en zij besloot dat we moeten scrummen. We werken dan zo beter samen met meer resultaat. Dus ik vergader nu elke dag 15 minuten en we moeten daarbij staan. Langer mag niet. Ze wil ook weten waar ik mee zit en hoe ze me kan helpen, zodat ik het zelf beter leer op te lossen. Maar ik los alles al 20 jaar zelf op klaagt Ton. Gaat al die jaren al goed. Maar het gaat nu nog beter als ik het met haar deel zegt ze. Oké zeg ik heb je dat met haar besproken. Nee want we houden alles lekker centraal in de scrum zegt Ton. Ook geen bila`s meer. Nou je begrijpt het wel zegt hij dat iedereen dan zijn mond houd. We werken zo snel mogelijk de punten af. De meesten vluchten daarna weg en praten nog een uur verder bij de koffiemachine. Lekker efficiënt zo. Maar dat ziet ze dan weer niet hè. Mrs. Stevie Wonder, want anders gaat ze hyperventileren. Nou en zo zijn er nog wel meer van dat soort dingen besluit Ton.
Wat vind je nog leuk aan je werk vraag ik Ton. Hij zwijgt even. Het feit dat je hier zo over na moet denken is wel een signaal zeg ik. Ik ben 58 zegt Ton. Wat moet ik dan ? Ontslag nemen ? Een nieuwe baan zoeken. Mijn vrouw ziet me aankomen. Nee dan nog 10 jaar zo doorgaan zeg ik hoe stel je dat dan voor. Ton zwijgt weer en nu langer. Je hebt de fysieke verschijnselen al. Zwaar gevoel op je borst, hoofdpijn, slecht slapen, druk, somberheid, spanning en neerslachtigheid, geen zin of angst om weer naar je werk te gaan vervolg ik. Als je dat zo blijft doen dan krijg je de komende 10 jaar nog meer van wat je nu al krijgt; maar dan erger. Er moet wel iets gaan veranderen.
Door er nu bewust van te zijn kan je de dingen aanpassen op een manier waar jij je beter bij voelt. Praten en het benoemen van de zaken die je tegenstaan helpen je daarbij. Je gaat het zien als je het door hebt. ?. We praten hier volgende week verder over.
Thuis ! zegt mijn zoon, ik knik stil want ik heb de hele terugweg aan de telefoon gezeten. Gezellig hè met je vader zegt mijn vrouw hoofdschuddend. Nog geen seconde in het land of hij is alweer bezig. Dat vind ik nou leuk zeg ik. Na een heerlijke vakantie weer de dingen te kunnen doen waar ik energie van krijg.