55+ en Opnieuw moeten solliciteren
Ik snij de 2 tosti`s die ik gemaakt heb diagonaal in 2 stukken. Dubbel ham met beetje tomaten ketchup en in het midden geschaafde oude kaas met beetje paprika poeder voor de hartige smaak. Ik heb er zin in en het water loopt me door de mond. Mijn ochtendprogramma is volledig in de soep gelopen omdat mijn afspraak een uur vertraagd was. Ik pak mijn nespressootje erbij en ga zitten als ik word gebeld. U spreekt met Simon zegt de stem en ik ben naar u doorverwezen. Doorverwijzen is altijd goed, denk ik en wil Simon net vragen wie dat heeft gedaan, dan kan ik die persoon namelijk bedanken. Maar Simon barst gelijk los. Ja, ik ben er een paar maanden geleden uitgegooid en sindsdien ben ik aan het zoeken. Ik ben nu 58 en stuur de ene na de andere brief voor een baan. Soms krijg ik een antwoord dat ik ben afgewezen omdat ik niet voldoende gekwalificeerd ben. Hoezo niet gekwalificeerd klinkt hij boos. ik heb 25 jaar leiding geven aan verschillende mensen. Maar meestal hoor ik niet eens wat. Schijnt tegenwoordig gewoon normaal te zijn. Gisteren echter hoorde ik dat ik nu opeens een gesprek heb over 3 dagen; de laatste keer dat ik solliciteerde is 35 jaar geleden. Ik ben er onzeker over en wil het niet verknoeien want zoveel kansen krijg ik niet. Laatst heb je iemand geholpen die ook moest solliciteren hoorde ik maar zij was 32 en het was haar gelukt om een baan te krijgen. Ik begrijp dat je eigenlijk alleen jonge mensen helpt. Maar kan je me toch helpen ? Ik begrijp nu wie hem heeft doorverwezen. Leuk, aardig van haar.
Ik staar naar mijn heerlijk uitziende tosti die nog steeds on-aan-geroerd voor me ligt. Jongere mensen zijn mijn specialisatie leg ik uit maar ik help natuurlijk iedereen. Waarmee zou je willen dat ik je help. Met mijn gesprek zegt Simon, ik ben niet zo`n prater en weet eigenlijk niet wat ik moet vertellen. Nou door te vertellen wie Simon is en wat hij doet en leuk vindt, of hij getrouwd is, kinderen heeft, kleinkinderen misschien en wat hij in zijn leven gedaan heeft begin ik. Simon zwijgt, hij is inderdaad geen prater. Waarom je op deze baan hebt geschreven en wat je daarin in aantrok. Wat je over het bedrijf weet en gelezen hebt. Diepe stilte aan de andere kant. Hallo ? roep ik. Ben er nog bromt Simon, eet even een broodje. Hij wel denk ik maar ik praat toch maar door. Wat je ervan voor voorstelt en verwacht. Of je vraagt hoe de functie er uit ziet en met wie je samenwerkt. Simon zucht. Ja ik snap het wel. Maar dat gesprek hè, dat kan ik niet hoor. Oefen dan eerst samen met je vrouw suggereer ik hem. Daar krijg ik geen speld tussen zegt Simon, die klept 6 kwartier in een uur en luisteren ho maar. Daarom zeg ik thuis ook steeds minder. Ik raak er overspannen van.
Dáár ga ik nu maar even niet op in denk ik, bij deze burn-out in spé. Probeer dit nou eerst maar zeg ik en kijk misprijzend naar mijn inmiddels sterk afgekoelde lunch. Dan kijken we morgen of dat lukte en zien we wel verder. Misschien is ze wel verrast dat je dat met haar doet. Nee,ik wil langs komen onderbreekt Simon me, het wordt anders niets en ik wil het in één keer goed doen. Hij legt zo helemaal geen druk op mij. Prima zeg ik dan spreken we morgen af en oefenen we een paar keer het gesprek totdat het soepel gaat. Je gaat zien dat het niet zo moeilijk is als je het eenmaal door hebt ?. Ik kan je daar prima bij helpen. Belangrijkste is vooral ook beetje relaxed te zijn. Tot morgen.
Wat lief zegt mijn vrouw die net de kamer binnenstapt als ik het gesprek beëindig, ze komt net terug van haar werk. Lekker Tosti´s. Ze pakt mijn broodje en neemt een hap. Mwah, koud, beetje jammer. Ze loopt direct met mijn bord naar de vuilnisbak en kiept mijn hele lunch in de emmer. Ik maak wel wat anders, maar was wel lief van je hoor. Ze kust me op de wang en vraagt me : en ? hoe was jouw ochtend.