Hipperdepip, de burnout is hip.
Een paar weken geleden las ik op nu.nl een artikel over de burn-out. Deze kreeg weer andacht, nadat een bekende vlogger deelde last te hebben van overspannenheid. Komen burn-outs nu echt steeds vaker voor of praten we ons dat zelf aan? Zo begint het artikel van Nu.nl
Mascha Mooy, oprichtster van coachplatform Bye Bye Burnout stelt dat niet iedereen die zegt een burn-out te hebben, dat dan ook echt heeft. “Een burn-out is helaas ‘hip’, en mensen willen ergens bij horen. Mevrouw Mooy stelt ook vast dat als bijvoorbeeld een arbeidsconflict ontstaat, mensen dan soms niet meer naar het werk willen en roepen dat ze een burn-out hebben. Zo misbruiken ze de term. Een kwalijke zaak zegt Mooy, want een burn-out is een ernstige aandoening en tevens kostbaar voor werkgevers.
Ik kan me vinden in de gedachten gang van Mevrouw Mooy. Bij mijn eigen bezoekje aan de arts, 2 jaar geleden, werd er wel heel gauw gesteld dat het (te) druk was op mijn werk. Je moet het maar even een tijdje wat rustiger aan doen. Je verschijnselen lijken op een burn-out vond mijn arts destijds. Even een time out nemen van 1 a 2 weken kan helemaal geen kwaad stelde de arts. Nou werkgevers zien dat wel anders dacht ik. Afstand nemen, goed bijslapen, meer bewegen en uitrusten was het advies. Niets er aan doen dus vond ik. Je krijgt anders zomaar een echte Burn-Out vond mijn geneesheer. Ik had hem, denk ik dus, dan zeker maar een beetje. Beetje hip dus. Nee bijna hip want zelf vond ik het wel mee vallen en hield me niet aan het advies. Ik wil hier alleen maar mee zeggen je wordt soms ook wel die richting opgeduwd. Want overspannen of depressief zijn is hip; je hoort dan inderdaad echt ergens bij.
Ook stelt Mevrouw Mooy vast dat met name onder jongeren een burn-out een veelvoorkomend verschijnsel is. Maar bij ouderen is een burn-out volgens Mooy juist weer een taboe. “De 55-plus-generatie is van het stempel ‘niet lullen maar poetsen’. Ze schamen zich wanneer zij zich overprikkeld of overspannen voelen. Dit is bij jongeren overigens vaak ook het geval. Alleen stoppen zij het in de doofpot.” Hé denk ik is dat dan niet hetzelfde ? Is toch ook van het niet lullen maar poetsen principe ? Of wordt er door de jongeren dan niet meer gepoetst. Ze werken toch ook nog vaak door. Het antwoord blijft mij onduidelijk
Psycholoog Sonnevelt ziet burn-out-patiënten gemiddeld jonger worden. “Basale zaken als rust en regelmaat zijn door jongeren moeilijker te realiseren”, zegt hij. “Zij stellen hoge eisen aan zichzelf, wat met name wordt komt door sociale media. De omstandigheden waarin zij opgroeien maken hen bevattelijker voor een burn-out. Anders dan de oudere generatie staan jongeren continu ‘aan’, voegt Mooy toe. Het lichaam kan zich niet in korte tijd aanpassen aan de grote hoeveelheid prikkels die het te verwerken krijgt. Ik snap deze woorden, maar ik vraag me echt af of het alleen de jongeren zijn die “aan” staan. De 40ers, de 50ers, zelfs de 55+ers , zitten ook gewoon de hele dag erg “social” te wezen. Niet pratende echtparen in een restaurant, beiden druk met de smartphone in de hand. Wie kent ze niet. Gesprekken die stil vallen omdat onze levenslijn begint te trillen of te knipperen en geluid te maken. We willen niets missen want we mogen niets missen. Zie ook de grote paniek als we het apparaat even niet zien of niet binnen ons bereik hebben. Erger bestaat toch bijna niet tegenwoordig.
Ik deel de mening van heer Sonnevelt, maar ik vind dat heel Nederland inmiddels “aan” staat. Zeg nou zelf we worden toch continue gevoed met een niet aflatende diarree van berichten, die soms helemaal nergens over gaan maar die we vooral niet mogen missen. En echt niet alleen bij de jongeren hoor. Helaas is er in dit land nog steeds geen Social Media protocol of beleid dus vrees ik dat de gevalletjes burn-outs, overspannenheid, depressies en zo verder de komende jaren nog verder sterk zullen toenemen. Alleen maar leuk misschien voor het gestaag groeiende legioen Coaches. Je gaat het zien als je het door hebt. ?