Corona, geef elkaar wat ruimte.
Judith zit tegenover me. Ze heeft een mondkapje op. Haar T shirt kleurt een beetje donker bij haar hals. Pfff warm zegt ze. Het klinkt bedompt. Ze pakt het gekoelde handdoekje dat ik haar voor houdt en trekt dan haar kapje naar beneden. Praten gaat anders niet zegt ze.
Ze gaat los. Ze gooien me er uit. Na 28 jaar. Gesprek duurde nog geen 5 minuten. Corona, slechte resultaten. Ze hebben geen keus. Ik had nog 22 vakantie dagen en sta per oktober buiten, met een zak geld en mag me op hun kosten ook nog heroriënteren. Ik ben 54, wat moet ik nou. Wie zit er nou te springen om een afdelingsmanager.
Nou besparingsplannen schrijven, dat kan ik inmiddels wel heel goed. Dat kan ik ze dan vertellen, dat heb ik namelijk 3 x mogen oefenen. Mooie complimenten gehad hoor van mijn baas. En nu schrijven ze mij er uit. Maanden hield ik de boel bij elkaar. Plande dagelijkse calls, zorgde dat het werk werd afgestemd en loste de problemen op. Ik draaide meer omzet dan op kantoor en we wonnen zelfs nog een nieuwe klant. Een mooie grote vis zei de baas. Ja en nou vis ik mooi achter het net. Judith is boos. Meer dan een uur spreekt zij. Ik zwijg en luister. Ze loopt leeg als een band. Haar wangen gloeien, haar nek zit vol rode vlekken. Maar ze zweet niet meer.
Als ze dan eindelijk stopt vraag ik, hoe zou je willen dat ik je hierbij zou kunnen helpen. Weet ik veel zegt ze. Het is alleen al lekker om eens tegen iemand aan te kunnen praten die luistert. Thuis kan dat niet. Mijn man zit al maanden thuis. Al die maanden lang hebben we bijna geen mensen gezien want hij is bronchitis patiënt dus we doen voorzichtig. Maar het gaat zo niet meer lang goed komen tussen ons. We maken de hele dag ruzie. Ik erger me rot. Hij bemoeit zich overal mee. Als ik de trap op loop vraagt hij wat ik ga doen. Als ik beneden sta te strijken wordt hij chagrijnig want door het geluid van de stomer kan meneer zich niet concentreren. Moest ik toch naar boven van hem. Ik strijk ons hele huwelijk al beneden met de TV aan, vind ik leuk. Nu sta ik op zolder naar de radio te luisteren, lekker gezellig. En zo gaat het maar door.
We spreken in de rest van het gesprek hoe ze haar onvrede hierover kan delen met haar man. Gewoon door er over te praten en hem te vertellen dat de hele situatie haar ook frustreert en welke afspraken ze daar over kunnen maken; waar ze elkaar de ruimte geven en wat voor momentjes ze zichzelf gunnen. Ik ga dat doen zegt ze als ze vertrekt en laat je horen hoe het verloopt.
Beneden staat mijn vrouw te strijken als ik thuis kom. Ook zij blijft sinds 13 maart grotendeels thuis. Dat was wel even wennen, voor haar en voor mij. Ze kijkt naar uitzending gemist. Mijn non-verbale communicatie is blijkbaar niet erg goed want ik direct krijg te horen dat het haar momentje is en dat ze daarnaast ook nog heel goed bezig is voor mij.
Ik luister en zwijg. Dit is even niet het juiste moment om de coach uit te hangen. Je gaat dat namelijk zien als je het door hebt. ?