The Autumn Blues
Dirk is uit mijn vorige leven. Ik maakte onderdeel uit van de zakelijke sector en wij speelden op dezelfde golfbaan. Ik bel je, riep hij toen ik hem de vorige keer zag. Ik wil met jou praten omdat jij geen belang hebt bij mijn bedrijf. Mijn MT leden hebben zo allemaal hun eigen belang. Ik wil wel eens een ander geluid horen zegt Dirk. En nu drink ik koffie in zijn kantoor en roert hij in zijn Nespresso met één zoetje. Dirk bestudeert zijn lepeltje. ik kijk mee en wacht. Het is stil aan de overkant.
Dirk is muzikaal aangelegd en ik heb hem eens heel goed gitaar horen spelen. Hij is een die-hart Pink Floyd fan. Ik speel piano, maar met meer enthousiasme dan talent. Mijn vrouw vindt dat ook. Als ik achter de piano zit fronst ze haar gezicht op standje onweer en doet dan maar even boodschappen; net zo lang als de lengte van mijn repertoire, want dat kent ze nu wel.
Ik heb de blues roept Dirk eindelijk, maar in stijl. Ik kom er maar niet uit. We maakten de afgelopen jaren verkeerde keuzes. Dit levert nu onrendabele en slecht betalende klanten op. Ik moest drie jaar geleden wel. Dit levert nu een hoop stress op bij deze groei. Mijn team weet dit en stellen me vragen. Maar ik hanteer de struisvogel-tactiek. Ik loop de hele dag de vrolijke Frans te acteren en de onbezorgde ziel uit te hangen. Ik voel de frustratie van het acteren. Het gaat zo ook niet meer lang goed. Ik krijg het vaak benauwd en voel druk op mijn borst. Hyperventilatie zegt de dokter. Ik heb nu een plasticzakje.
De omzetgroei levert te weinig op en ik moet reorganiseren. En man pfff wat zie ik er tegen op. Ik word depressief bij de gedachte. Wat zeg ik tegen die mensen ? Ik laat er weer een aantal gaan. In mijn hoofd ben ik er de hele dag mee bezig en aan het einde van de dag heb ik niets gedaan. Ik stel het maar uit en besluit niet. Eerst was het morgen en toen volgende week. Zo schuif ik het al meer dan twee maanden voor me uit. Kan niet langer zo. Ik ben doodmoe en slaap slecht. Word `s nachts zomaar wakker en lig dan te malen tot het licht wordt en stort dan in slaap. Ben ik nog moeier. Van de spanning bonst mijn hart al in mijn hoofd als ik `s ochtends voor kantoor sta. Durf dan nauwelijks naar binnen. En als dan ik binnen ben doe ik eerst chagrijnig tegen iedereen.
Mijn vrouw helpt, zegt Dirk. Neem afstand ga meer sporten zegt ze. Ze had zelfs al een Personal Trainer voor me geregeld. Echt lief van haar. Maar ik ben te moe zegt Dirk. Ik zit thuis op de bank. Ik heb geen er energie voor. Nou bleek dat ze ook alles al had betaald en daarom sport zij nu 2 x per week met die trainer. En dat vindt ze nog hartstikke leuk ook. Nou. Zo zit ik dan nu helemaal alleen thuis op de bank en ze blijft regelmatig ook nog even wat drinken met die man. Zo gezellig ben je momenteel namelijk niet zegt ze. Dirk kijkt heel verdrietig Hij voelt zich erg alleen.
Hoe wil je dat ik je zou kunnen helpen vraag ik Dirk. Ja met alles zucht hij. Je coacht toch ook het bedrijfsleven. Je bedoelt een ondernemerscoach zeg ik. Deze houden zich bezig met het helpen opzetten van een strategie en structuur in de organisatie en helpen ze bij het nemen van besluiten. Dat wil ik eerst zegt Dirk. Okay zeg ik, we maken daar dan wel een afspraak voor. Maar het gaat ook om jou Dirk. Wil je dat ook hier veranderingen plaats vinden in jouw leven ? Je vrouw heeft al wel wat bewuste keuzes gemaakt. Het is niet zo moeilijk als je denkt. Je gaat het zien als je het door hebt. ?
Thuisgekomen lees ik het briefje op tafel van mijn vrouw. Doe boodschappen ! Ik bedenk me geen moment en kruip achter de piano. Met Dirk nog in mijn hoofd speel ik, Oh Darling, een Blues van The Beatles. Na een minuut of drie stapt mijn vrouw binnen met de boodschappen. Ze kijkt en zucht, en zegt niets. Terwijl ze de tassen op de grond zet kijkt ze nog een keer hoopvol naar me. Maar ik geef geen krimp en ploeter dapper door. Ben wat vergeten zegt ze dan, moet even terug. Ik knik begrijpend en geniet met volle teugen van dit kortstondige moment van geluk.